این روزهای ما

امروز 21 بهمن 1393 ست.رها امروز 3سال و 5ماه و 8روزشه ورهام هم سه ماه و 14 روزشه.

مامان حدود سه هفته ست که میره مدرسه درس میده.البته کلاس زیاد بر نداشت تا شما ها خیلی اذیت نشید.مدرسه نزدیک خونمونه. و من خیلی خوشحالم که فرصتی پیدا می کنم تا از خونه برم بیرون.شاگردهام با اینکه مدرسه ایی هستن و سیستم مدرسه با دانشگاه خیلی فرق داره اما خیل راضی هستم.امیدوارم بتونم موفق بشم.

از طرفی دارم کارای دانشگاه رو هم پیگیری می کنم تا دو تا بعد ازظهر هم برم دانشگاه.دلم واسه دانشگاه هم خیلی تنگ میشه.

تو این مدت که من نیستم پیش بابا و مادرجون و خاله ماریا می مونید.از قدیم گفتن: همسایه ها یاری کنید می خوام شوهر داری کنم. حالا شده حکایت من، چند نفر رو به کار گرفتم تا بتونم برم سرکار.آخه برام کارکردن حیاته.از نظر روحی خیلی بهش نیاز دارم.

تا امروز پسرم پیشرفت های شگرفی داشته.حدود یک هفته ست که داره دستاشو کنترل می کنه تا اجسام رو بگیره.خیلی هم خوب پیشرفت کرده.می تونه پستونکش رو به کلی زحمت بگیره و ببره سمت دهنش.خیلی هم به خوردن دستش علاقه داره.الهی من دورش بگردم. 

چند وقتی هم هست که داره بلند بلند می خنده. خیلی هم وروجک شده ، سرش رو بلند می کنه انگار می خواد از جاش پاشه.هر چی هم ما میگیم زوده تو کتش نمی ره که نمیره. ای وروجک بلای مامان.

پسرم مثل خواهری رها خیلی گرماییه.شبا پتو رو با پاهاش کنار می زنه.مثل رها که کلا بدون پتو می خوابه.

رها امروز مریض بود چون دارو نمی خورد بابا بردش دکتر ،بهش آمپول داد. وقتی اومد خونه کلی نازش رو کشیدم تا یه کم باهام حرف زد.جدیدا یاد گرفته زود میره قهر .میره تو اتاقش در رو می بنده. و قیافه جدی وناراحت به خودش میگیره.وسعی میکنه مقاومت کنه و نخنده.قربون اون قیافه جدیش برم که کلی گوله نمکه.

امروز رها خانم یه کار بد کرد .مامان دعواش کرد اونم برای اینکه مامان یادش بره گفت: مامانی من دوست دارم .نیگا کن من عاشگتم. وقتی مامان بهش گفت منم عاشقتم اما از این کارت ناراحت شدم.به مامانی گفته: نیگا کن ببین آمپول زدم دردی گرفت.(دقیقا همینجوری حرف می زنه) بعد به مامان قول داد که حرف مامان رو گوش کنه.(البته اگه یادش بمونه.)قربون دختر شیطون و آتیشپاره و وروجک و شیرین زبونم برم.