چهار ماهگی از زبان رها

13 دی 1390

من رها هستم.امروز چهار ماهه  شدم.صبح مامانم در حالیکه من خواب بودم لباسامو پوشوند ،منو برد یه جایی (بعدا فهمیدم اینجا قبلا هم اومده بودم.)یه خانمه اونجا با زدن رو دماغم منو بیدارکرد. بعد یه چیز تیز و دردناک تو پام فرو کرد                 

مثل نیش زنبور بود                                                                                                           

قطره بد مزه ریخت تو دهنم.من خیلی گریه کردم.           

مامانم خیلی سعی کرد تا آروم بشم.اما خیلی دردم گرفت.

وقتی اومدیم خونه بعد 2یا سه ساعت احساس کردم خیلی گرمم شده.نمی تونستم تحمل کنم. شروع کردم به جیغ کشیدن و گریه های بلند.(به قول مامانم از اون جیغ های بنفش)

مامانی یه قطره تلخ بهم داد و همش میگفت الان خوب میشی. مامانی راست میگفت یه کم دردم کم شداما هنوز بیحال بودم .نمیتونستم پای چپم رو تکون بدم.با چشای گربه شرکی به مامانم نگاه کردم  

و ازش با زبون بی زبونی پرسیدم چرا با من اینکار رو کرد آخه من که کار بدی نکرده بودم.من فقط چهار ماهه شدم .این که خیلی خوب بود یعنی بزرگ شدم.اما مامان جونی برام توضیح داد که اون چیز تیز واکسن بودو  واسه سلامتیم لازمه.اگه نزنم خدایی نکرده دچار بیماریهای بدی میشم.مامانم گفت که این واکسن رو همه ی بچه ها می زنن.مامان ، بابا و همه کسایی که می شناسم،هم این واکسن رو زدن.

وقتی با درد به مامانم نگاه میکردم،دیدم مامانم گریه اش گرفته .همش نازم میکرد و یه چیز سرد می ذاشت روی پام ،میگفت این باعث میشه پات ورم نکنه و اون دارو تلخه که اسمش استامینیفون بود، رو بهم می داد.

گرمای تنم که اسمش تب بود زیاد میشد وبا خوردن استامینیفون کم میشد.

وقتی یه کم حالم بهتر میشد و واسه مامانو بابام میخندیدم اونا از خوشحالی بال در می آوردن.بابایی کلی باهام بازی کرد تا دردم یادم بره .تمام شب مامانم همش مواظبم بود تا حالم بد نشه.تقریبا نخوابید.

می دونم بزرگ شدم یادم میره ولی تجربه ی تلخ و دردناکی بود.